2. Każda praca popłaca.

Andrea przyjechała do Barcelony na kilka dni przed rozpoczęciem Ligii hiszpańskiej, przez co w domu panowała napięta atmosfera. Jej brat wciąż chodził zdenerwowany, powtarzając, że skopią tyłki tym złamasom z Realu. Całe to kibicowanie którejś z tych dwóch drużyn, było dla niej zabawne. Szczerze mówiąc w nosie miała to, kto wygra, a kto przegra.

Zaszyła się w kuchni, chcąc ukryć się przed marudzącym Gerardem. Siedziała właśnie przy stoliku z otwartą gazetą. Przygryzała zębami końcówkę markera i świdrowała wzrokiem ogłoszenia o pracę. Skoro porzuciła poprzednie życie i przyjechał tutaj, musiała zacząć zarabiać na siebie. Nie mogła przecież siedzieć Gerardowi na głowie do końca życia.

Była tak pochłonięta swoją czynnością, że nawet nie zauważyła, gdy ktoś szybko przemknął do pomieszczenia. Postać stanęła nad nią i wyjrzała przez ramię dziewczyny, by sprawdzić czym się zajmuje. Prawie dostała zawału. Podskoczyła w miejscu, zorientowawszy się, że Gerard ślęczy nad nią. Spojrzała na niego groźnie, na co chłopak tylko wzruszył ramionami.

- Nie szukaj – powiedział i szybko zamknął gazetę przed nosem Andrei. Następnie zwinął ją w kulkę i wyrzucił do śmieci. Dopisywał mu dziwnie dobry humor. Zmarszczyła brwi, przyglądając mu się, jakby pochodził nie z tej ziemi. Musiała mocno zadrzeć podbródek, by ujrzeć twarz brata. Mierzył prawie dwa metry i przewyższał ją o ponad dwadzieścia centymetrów.

- Muszę przecież jakoś zarabiać – westchnęła i już miała wstać, by wyciągnąć gazetę, jednak Pique powstrzymał ją gestem ręki.

- Znalazłem ci pracę – wyszczerzył białe zęby w triumfalnym uśmiechu. Andrea musiała zamrugać parę razy, by przyswoić do siebie ową informację.

 - C-co?

- Pstro – wywrócił teatralnie oczami i wytknął jej język. – Mój znajomy chce, żebyś pomogła mu organizować jakąś ważną imprezę.

- Chyba zwariowałeś – uniosła się. Musiała wstać i wyprostować się. Zaczęła krążyć w kółko po kuchni.

- Prosił o profesjonalistkę w tej dziedzinie. Chyba nią jesteś, huh? – mruknął. – Tak czy siak, decyzja należy do ciebie – dodał po chwili namysłu. Ruszył przed siebie i zatrzymał się dopiero w progu, gdy usłyszał jej głos.

- Namiary – odezwała się głosem pozbawionym emocji. Na początku nie zrozumiał o co jej chodzi. – Muszę wiedzieć, gdzie mam się z nim spotkać – powstrzymała się przed przewróceniem oczami.

- Madryt kochana – rzekł tak, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Zamrugała gwałtownie. Jaki Madryt do cholery? Dopiero co wróciła do Barcelony, a teraz miała znów wyjeżdżać? – Lot został już zabukowany. Na środę – i wyszedł. Tak po prostu, zostawił ją z mętlikiem w głowie.

Wahała się. Nie rozumiała dlaczego los nagle stał się dla niej taki łaskawy. Wcześniej wciąż z nią pogrywał, a teraz stawia przed nią takie możliwości. Po dłuższych rozmyśleniach, zrozumiała, że nie mogła zmarnować takiej szansy. To był jej czas.

Półtora dnia, które dzieliło Andreę od wylotu, zleciało jak z bicza strzelił. Nie musiała się nawet pakować, bowiem jej walizka wciąż stała zapakowana w gościnnym pokoju. Gerard uparł się, aby odwieźć ją na lotnisko, choć równie dobrze mogła pojechać taksówką. Nie chciała jednak kłócić się z nim w dzień wyjazdu, bo później zjadałyby ją wyrzuty sumienia i nie mogłaby skupić się na niczym innym.

Przez całą drogę próbowała wyciągnąć od niego jakieś informację. Dowiedziała się tylko, że ma pomóc w organizacji wielkiego przyjęcia, jednemu z piłkarzy Realu Madryt. Niestety nie orientowała się w świecie piłki nożnej, nawet jeśli jej brat i były chłopak się tym zajmowali. Z wyżej wymienionej drużyny znała jedynie ich napastnika – Cristiano Ronaldo. Ale tego mężczyznę znał cały świat. A co jeśli chodziło właśnie o niego? Cholera! Zaczęła panikować. Nie chciała wygłupić się przed takim mężczyzną. Ronaldo był jednym z najlepszych piłkarzy na świecie, a w dodatku wyglądał niczym grecki bóg. Mimowolnie zagryzła wargę. Pogrążona w myślach, nie zauważyła, gdy dotarli na miejsce.

- Andrea, proszę uważaj na siebie – powiedział z troską w spojrzeniu Pique i spróbował się uśmiechnąć. Blondynka nie do końca go rozumiała. Najpierw znalazł jej pracę, a teraz karze być ostrożną?

- Jestem dużą dziewczynką – zapewniła go, otwierając drzwi samochodu. Zatrzymał ją w ostatniej chwili, łapiąc za jej nadgarstek.

- Posłuchaj, mój znajomy jest… no cóż, aroganckim dupkiem – wyjaśnił.

Skinęła głową i obeszła samochód dookoła. Poprosiła, aby Gerard opuścił szybę. Nachyliła się ku niemu i cmoknęła go w polik.

- To miłe, że tak się o mnie troszczysz, Geri – nie mogła się powstrzymać przed uśmiechem.- Wrócę, kiedy wszystko obgadamy.

Po tych słowach zniknęła z pola widzenia Pique. Przeszła przez odprawę i zajęła swoje miejsce w samolocie.

Mniej więcej w tym samym czasie Sergio siedział w przed pokoju i kończył sznurować sportowe buty. Gdy skończył tę czynność, wyprostował się i przerzuciwszy torbę przez ramię, skierował się ku wyjściu. Zanim jednak złapał za klamkę, kątem oka dostrzegł znajomą sylwetkę, która zatrzymała się przy schodach. Automatycznie odwrócił się w stronę niewysokiej szatynki i posłał jej szczery uśmiech.

Brązowe włosy miała niedbale spięte, a pojedyncze kosmyki uciekały spod gumki i opadały na jej twarz, przysłaniając ciemne oczy. Odwzajemniła gest blondyna, opierając się o poręcz. Nie trudno było dostrzec zdenerwowanie na młodej twarzy dziewczyny. Nie musiał pytać, od razu wiedział o co chodzi.

- Wystarczy, że odbierzesz ją z lotniska – wyjaśnił, robiąc przy tym słodkie oczka. To zawsze działało na Lanę, nie potrafiła mu odmówić. – Wrócę od razu po treningu – w mgnieniu oka znalazł się przy niej i cmoknął ją w prawy policzek. – Tylko pamiętaj, żadnych szczegółów.

- O co ci chodzi z tą anonimowością? – westchnęła i pokręciła głową.

Wzruszył beztrosko ramionami.

- Chcę zobaczyć jej minę, gdy dowie się, że chodzi o wspaniałego obrońcę Realu Madryt, najprzystojniejszego Sergio Ramosa! – wymyślił na poczekaniu i miał cichą nadzieję, że Lana mu uwierzy. Nie mógł przecież powiedzieć jej prawdy. Na szczęście nie wyczytała nic z jego brązowych tęczówek i jedynie uśmiechnęła się nikle.

- Skromność nie należy do twoich dobrych stron – poklepała go po ramieniu, mimowolnie chichocząc pod nosem. Uwielbiał, gdy to robiła. Jej nos wtedy uroczo się marszczył, a w policzkach formowały się dołeczki. Mrugnął do szatynki okiem, a sekundę później zniknął za drzwiami mieszkania.

Wysiadłszy z samolotu od razu włączyła komórkę. Okazało się, że miała ponad dziesięć nieodebranych połączeń i wiadomości od tego samego numeru. Jej najbliższa przyjaciółka Cassandra próbowała dodzwonić się do niej przez cały ranek. Poznały się, gdy Andrea wyjechała za granicę i szybko złapały ze sobą kontakt.

Blondyna westchnęła poirytowana, po czym postanowiła oddzwonić. Szła przed siebie, odbijając się od ludzi. Ulokowała telefon między uchem, a barkiem i spokojnie czekała, aż Cassie odbierze. Jeden sygnał, drugi, trzeci…

Musiała odczekać parę chwil, zanim po drugiej stronie usłyszała utęskniony głos.

- Wreszcie! – wrzasnęła koleżanka. Andrea nie musiała jej widzieć, aby wiedzieć, że właśnie poczerwieniała ze złości. – Dziewczyno, zapomniałaś o mnie? Siedzę tutaj i się zamartwiam, a ty pewnie wyrywasz najgorętszych piłkarzy Barcelony! – rozmarzyła się Cassie. Od zawsze uwielbiała ten klub i gdy tylko dowiedziała się, że bratem Andrei jest sam Gerard Pique, oniemiała. Oddałaby wszystko, aby być na jej miejscu.

- Nie do końca – mruknęła blondynka, rozglądając się na boki, w celu znalezienia jakiegoś środka transportu. – Będziesz zła jeśli powiem ci, że będę pracować dla kogoś z Realu? – zagryzła bezwiednie wargę, czekając na reakcję przyjaciółki. Zapadła cisza, przez co zdenerwowanie Andrei się spotęgowało.

- Żartujesz? To wspaniale… - nie dane było dokończyć Cassandrze, ponieważ panna Pique spostrzegła kogoś, kto w ręku trzymał kartkę z jej nazwiskiem.

- Muszę kończyć. Chyba właśnie przysłał po mnie swoją służącą – wyjaśniła i nie czekając na reakcję Cass, rozłączyła się.

Wtedy jeszcze nie wiedziała, że w większości będzie pracować właśnie dla tej zgrabnej, długonogiej szatynki.

W rezydencji piłkarza znaleźli się po upływie kilkunastu minut. Andrea nie mogła się nadziwić, bowiem willa była co najmniej trzy razy większa niż zwykły dom jej brata. Trudno było w ogóle porównać ze sobą te dwa miejsca. Tutaj wszystko wydawało się takie ogromne i drogie.

Bała się nawet usiąść na białej, skórzanej kanapie, która znajdowała się w centrum salonu. Z tego położenia miała idealny widok na okno, zajmujące niemal całą ścianę. Za szybą rozciągał się malowniczy obraz, tętniącego zielenią ogródka.

Andrea miała wrażenie, że jej tęczówki błyszczą z zachwytu. Mało brakowało, a musiałaby zakryć usta dłonią, by nie pisnąć z podniecenia. Czuła się jak małolata, która za chwilę ma spotkać swojego idola. Różnica jednak była taka, że blondynka tak naprawdę nie miała zielonego pojęcia, z kim przyjdzie jej się zmierzyć.

Lana siedziała naprzeciwko niej. Przez tak krótki czas, Andrea zdążyła zauważyć, że szatynka jest bardzo wygadaną osobą, a przy okazji jest duszą towarzystwa. Była również piękną dziewczyną o ciemnej karnacji, która w sposób naturalny współgrała z brązowymi oczami i kasztanowymi włosami. Mimo, że Lana gadała nieustannie, nie pisnęła choćby słówka na temat tajemniczego piłkarza Realu. Cała ta mistyczność powoli ją irytowała. Po co ten sekret? Przecież nie zaczęłaby piszczeć, na samą wzmiankę o nim.

Została wyrwana z rozmyśleń, bowiem usłyszała jak ktoś otwiera drzwi, a później z hukiem je zamyka, jakby chciał oznajmić, że właśnie wrócił. Lana momentalnie poderwała się na równe nogi, a zaraz po niej, tę samą czynność wykonała Andrea. Czuła się tak, jakby za chwilę w pomieszczeniu miała znaleźć się Królowa Angielska, albo Prezydent USA. Coś ścisnęło ją w żołądku, a w gardle pojawiła się gula.

- To pewnie mój narzeczony – mruknęła Lana na ucho blondynce i wyszczerzyła się jak małpa w ostentacyjnie drogim sweterku. Mina Andrei od razu zrzedła. Nici z podrywania seksownego piłkarza, chociaż może to lepiej. Po długim związku, który ostatnio zakończyła, potrzebowała czasu dla siebie. Odstawi wszystko na bok i zajmie się pracą.

Słyszała nasilające się kroki, a to nie pomagało się odstresować. Trzy… dwa… jeden…

Wtedy go zobaczyła. Jego smukła sylwetka wślizgnęła się do salonu. Był wysoki i dobrze zbudowany. Dało się to zauważyć, przez materiał bluzki, która opinała mięśnie piłkarza. Obie ręce mężczyzny pokrywały liczne tatuaże i niektóre z nich wydały się Andrei pozbawione sensu. Sunęła wzrokiem nieco niżej, by wreszcie ujrzeć twarz Madrytczyka.

Zamarła. Każda komórka w jej ciele odmówiła posłuszeństwa. Nawet gdyby chciała się poruszyć, nie mogła kiwnąć choćby palcem. Kompletnie się wyłączyła. W uszach blondynki zapanowała błoga cisza, a wszystko wokół niej rozmyło się, tworząc swobodne wzory. Rozchyliła usta, chcąc coś powiedzieć, ale udało jej się tylko jęknąć. Nie mogła uwierzyć, że to dzieje się naprawdę.

Chociaż nie widziała go kilka lat, nie miała wątpliwości, że to właśnie on.

- Sergio… - imię mężczyzny zastygło na rozgrzanych wargach dziewczyny. Zamrugała parę razy, ale on wciąż tam stał, obdarowując ją szerokim uśmiechem. Wystarczyło jedno spojrzenie w głąb brązowych tęczówek Ramosa, aby wszystkie wspomnienia wróciły.

- Witaj Andreo – głos blondyna był zachrypły, brzmiał zupełnie inaczej niż kilka lat temu. Zmiękły jej kolana i bała się, że upadnie. – Miło cię widzieć! Poznałaś już moją narzeczoną? – zagadnął i wyminąwszy pannę Pique, objął ramieniem Lanę. 

*

Na samym starcie chciałabym wam bardzo podziękować za taką ilość komentarzy. Było ich prawie 20, wow. Przyznam, że myślałam, że mało kto przeczyta to opowiadanie, a jednak! Myliłam się na całe szczęście!  Spodziewaliście się, że o taką pracę będzie chodzić? Jakie wrażenia po pierwszym spotkaniu Andrei i Sergio?

Zaczęłam również pisać opowiadanie o Neymarze, zobaczymy co z tego wyjdzie. Może za jakiś czas je opublikuję. Zamierzam też napisać coś o Alexisie, ale to w późniejszym czasie. 

Jeśli możecie dalej polecajcie bloga znajomym, bardzo mi na tym zależy! 

Zapraszam na wspaniałe opowiadanie o Sergio -> never-say--goodbye <- Obiecuje, że nie pożałujecie! :) 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ :)