11. Szaleńcza podróż.

Panikował i wpadał w obłęd. Krążył niespokojnie po pokoju, starając się zebrać myśli w jedną kupę. Ku jego nieszczęściu, jak na złość pytań zamiast ubywać, przybywało. Nie miał zielonego pojęcia jak się zachować. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że za parę chwil próg pokoju przekroczy zdenerwowany Sergio, który znów zacznie na niego krzyczeć. Ale tym razem nawet nie zamierzał go słuchać. Musiał tylko wymyślić, co począć.

Usiadł na skraju łóżka i złapał się za głowę. Powinien powiedzieć mu o wyjeździe Andrei czy zataić prawdę przed przyjacielem? Nie był ślepy. Od dawna wiedział, że Ramos czuję coś do siostry Pique, ale nie potrafi mówić o tym na głos. Mimo to wciąż brnął w ideę związaną ze ślubem. Związanie się z Laną do końca życia, wydawało się najlepszą drogą ucieczki od przeszłości.

Drzwi od pokoju, otworzyły się z hukiem. Nie musiał unosić wzroku, aby domyślić się, że to obrońca Królewskich. W końcu jednak zdobył się na odwagę, by spojrzeć na kolegę. Na ustach blondyna malował się szeroki uśmiech, przez co w jego policzkach formowały się dołeczki. Miał na sobie elegancki, czarny garnitur oraz kontrastującą, białą koszulę. Wyglądał tak beztrosko i szczęśliwie. Ronaldo zrozumiał, że nie mógł zrujnować mu życia.

- Nie mogę zawiązać krawatu, błagam pomóż mi – wyjęczał Sergio z przejętą miną.

Takim sposobem, spowodował, że Cristiano wybuchł śmiech. Nawet w obliczu tak ważnej chwili, Ramos wciąż pozostawał tym samym dzieciakiem, jakiego poznał paręnaście lat temu.

Kilka godzin później, elegancko ubrany obrońca Realu Madryt stał przed ołtarzem i co chwila zerkał w stronę głównej nawy. Nigdy nie pomyślałby, że będzie stresował się tak bardzo. Ludzi ciągle przybywało, a co za tym szło – ubywało wolnych miejsc. Sam już nie pamiętał, że zgodził się na zaproszenie tylu gości. Większości z nich nawet nie kojarzył. Najwidoczniej musieli to być znajomi Lany, a jeśli nie, to nie miał pojęcia, kim mogli być. W pierwszym rzędzie dostrzegł członków swojej rodziny. Paqui jak zawsze wyglądała wspaniale, ubrana w zwiewną sukienkę. Cała promieniała, a szeroki uśmiech nie schodził jej z twarz. Była dumna z syna i nie ukrywała tego. Obok niej stał odziany w ciemny garnitur Jose, a jego oczy błyszczały. Oprócz rodziców, znajdowało się tam również rodzeństwo Ramosa. Spojrzał na nich z nadzieją, że jakoś mu pomogą. Mieli być dla niego podporą i gdy tylko skinęli na niego głową, uspokoił się.

Dalej błądził spojrzeniem po obcych lub znajomych twarzach. Po prawej stronie miejsca zajęli wszyscy piłkarze Realu wraz z trenerem na czele. Nie było z nimi tylko Ikera i Cristiano, ponieważ mieli zaszczyt stać u boku pana młodego. Gdzieś w oddali dostrzegł Toressa z rodziną i od razu zrobiło mu się cieplej na sercu. Z tyłu natomiast siedział sam Gerard Pique we własne osobie. Nigdzie jednak nie mógł znaleźć jego młodszej siostry, co widocznie go zaniepokoiło.

- Gdzie Andrea? – spytał cicho, nachylając się do Ronaldo, tak, aby nikt nie mógł ich usłyszeć. Napastnik od razu dał po sobie poznać, że coś nie gra. Nie mógł dłużej kłamać. – Ty coś wiesz, mów – syknął. Panu młodemu przecież się nie odmawiało… A może chodziło o kobietę w ciąży? Nieważne.

Brunet wziął w płuca głęboki wdech i wyrzucił z siebie szybko:

- Nie będzie jej. Wyjechała.

Źrenice Sergio rozszerzyły się gwałtownie i błysnął w nich gniew. Nie mógł zapanować nad własnymi ruchami, tak się wkurzył. Niemal poczerwieniał ze złości. Zrobił dwa kroki naprzód i złapał przyjaciela za marynarkę, przyciągając do siebie.

- Jak to wyjechała? – zaśmiał się nerwowo, co tylko utwierdziło Ronaldo w przekonaniu, że jego kolega zakochał się po uszy w tej blondynce. Nieźle namieszała mu w życiu, a później postanowiła uciec. Wreszcie Ramos poddał się i wypuścił piłkarza z uścisku. Przypomniał sobie, że przygląda mu się mnóstwo ludzi, dlatego posłała im wszystkim krzywy uśmiech. Gdy znów chciał coś powiedzieć, musiał zamknąć usta, bowiem usłyszał znaną melodię, którą zawsze gra się na ślubach.

Wyprostował się niczym sprężyna i wyszczerzył firmowo. Toczył w sobie walkę między sercem, a rozumem. Nie mógł jednak dać ujścia emocjom. Musiał natomiast zachować kamienny wyraz twarzy, by się nie zdradzić. Przez środek kościoła sunęła kobieta w długiej, białej sukni. Lana wyglądała olśniewająco. Jej długie, brązowe loki przysłaniały połowę twarzy, ale mimo to z daleka można było zauważyć szeroki uśmiech. Do ołtarza spokojnie prowadził ją Iker Casillas. Cristiano klepnął blondyna w ramię, chcąc dodać mu odwagi. Nie pomogło. Wcale nie poczuł się lepiej.

Serce Ramosa gwałtownie pompowało krew, a pod koszulą zaczął płynąć rwący strumień. Lana wreszcie dotarła na miejsce, a Iker mógł przekazać ją przyjacielowi. Od razu jednak zorientował się, że coś jest nie tak. Zerkał pytająco to na Sergio, to na Cristiano, lecz nie otrzymał żadnej odpowiedzi.

Ksiądz rozpoczął nabożeństwo. Szatynka wpatrywała się w swojego ukochanego z ogromną miłością. Nawet jeśli chciał, nie mógł tego odwzajemnić. Niedawno zrozumiał ważną rzecz i nie mógł jej tego zrobić. Oczywiście jakaś cząstka mężczyzny wciąż była przywiązana do tej kobiety, ale na tym się kończyło.

- Czy ty, Sergio Ramosie, bierzesz Lanę Cano za żonę? – rzekł w uniesieniu kapłan.

Wtedy też piłkarz zrobił coś, czego chyba nikt się nie spodziewał.

- Nie mogę, przepraszam – spuścił głowę, niczym małe dziecko, na które się krzyczy. Odwrócił się na pięcie, by szepnąć coś na ucho Ikerowi i Crisowi, a później biegiem ruszył ku wyjściu.

Wokół rozniosły się szepty. Matka Ramosa z wrażenia złapała się za głowę, nie dowierzając w tą sytuację. Nie rozumiała, jak jej synek mógł zrobić coś takiego. Każdy rozglądał się na boki, nie rozumiejąc, co się stało. Lana stała w tym samym miejscu jak ostatnia idiotka. Uśmiechnęła się bezradnie. Wciąż nie docierało do niej, że Sergio już nie wróci.

Udało mu się pożyczyć auto od Ikera. Obiecał mu, że zwróci go zaraz po powrocie z Barcelony, bo tam właśnie zmierzał. Usiadł za kierownicą i pośpiesznie odpalił maszynę. Przycisnął pedał gazu, powodując, że pojazd ruszył z piskiem opon, jednocześnie zostawiając po sobie smugę dymu. W lusterku dostrzegł, zmniejszającą się z każdą sekundą sylwetkę brata. Postanowił, że wytłumaczy mu to wszystko trochę później. Teraz nie było na to czasu. Musiał się spieszyć, by dorwać dziewczynę. Nadal nie wiedział, czy wybrała podróż samochodem czy samolotem.

On jednak postanowił na pierwsza opcje, choć wiązało się to z kilkoma godzinami w drodze. Dla tej dziewczyny był jednak w stanie poświęć wszystko, nawet swój cenny czas. Wreszcie dorósł do tego, by wyznać jej prawdę. Nie miał pewności czy Andrea odwzajemnia jego uczucia, ale nie zamierzał o tym myśleć. Czuł w kościach, że im się uda. Los nie przypadkowo znów splótł ich drogi.

Wjechał w sam środek korku. Ze złości uderzył w kierownicę, ale to nie przyniosło ulgi. Zamiast tego usłyszał głuchy odgłos. Długimi palcami bębnił w maskę rozdzielczą, a później zerknął na zegarek. Nie mógł dłużej czekać. Zdenerwowany wysiadł z auta, ówcześnie wyłączając silnik. Zamknął je elektrycznie i rzucił się biegiem w kierunku lotniska. Skoro nie mógł tam dojechać, musiał dolecieć. Droga powietrzna na pewno nie niosła za sobą takiego ruchu, co uliczna.

Sam nie wierzył w to, że udało mu się pokonać taki dystans w przeciągu parunastu minut. Jednak treningi i długoletnia kariera piłkarza, przydają się też na co dzień. Wbiegł zdyszany na lotnisko i pośpiesznie udał do kasy.

- Jeden bilet do Barcelony – powiedział, w przerwie między głębokimi oddechami.

- Samolot właśnie odleciał – kobieta za ladą nawet na niego nie spojrzała, tylko gapiła się w ekran komputera. Z wściekłości walnął dłonią w blat, by zwrócić na siebie swoją uwagę.

- Nie rozumie, pani. Jestem Sergio Ramos, muszę dostać się do Barcelony. N A T Y C H M I A S T – wyjęczał, wyraźnie akcentując ostatnie słowo. Tym razem jego urok osobisty i sława wcale nie pomogły.

- Nie obchodzi mnie kim pan jest. Samolot odleciał – powiedziała tym samym, pozbawionym emocji głosem. Puścił pod nosem wiązankę przekleństw i począł rozglądać się dookoła. Musiał wyglądać jak kretyn, stojąc tutaj w garniturze, gdy termometry wskazywały ponad trzydzieści pięć stopni Celsjusza. Poczuł wibrację w kieszeni, więc sięgnął do niej i wyciągnął telefon. Na wyświetlaczu migotało imię jego przyjaciela. Odebrał po dwóch sygnałach.

- Mówiłem, że się odezwę – westchnął. Nagle zauważył śmigłowiec i kręcącego się wokół niego mężczyznę. Momentalnie nad głową piłkarza zaświeciła się żółta żaróweczka. Ruszył w tamtym kierunku.

- Stary, jesteś wariatem! Lana jest załamana, nie mogę jej uspokoić – wymamrotał spanikowany Iker.

- Przeproś ją ode mnie – rzekł beznamiętnie. W tamtym momencie akurat najmniej obchodziła go Lana. – A teraz muszę lecieć do Barcelony. Dosłownie!

- Poczekaj, co?

Bramkarz w odpowiedzi usłyszał sygnał zakończonego połączenia.

Ledwo żywy podbiegł do właściciela samolotu. Oparł dłonie na kolanach i wziął w płuca parę głębokich wdechów. Chciał w ten sposób opanować szaleńczo bijące serce. Starszy mężczyzna z siwą brodą i masą zmarszczek, patrzył na niego jak na największego idiotę. Najwidoczniej próbował wyczytać cokolwiek z twarzy Sergio.

- Nie chce… pan… przypadkiem… - mówił z przerwami. – Zabrać mnie do Barcelony? – rzucił szybko i wyprostował się. Czuł się już lepiej. Staruszek otworzył szerzej oczy i podrapał się po karku. Lwia zmarszczka na czole, świadczyła o tym, że gorączkowo nad czymś rozmyśla. Przyglądał się Ramosowi tak intensywnie, niemal wypalając w nim dziurę.

- Sergio Ramos? – spytał niepewnie. Piłkarz od razu pokiwał głową, z szerokim uśmiechem na ustach. Skoro go rozpoznał, musiało się udać. Taką przynajmniej miał nadzieję. – Mogę poprosić o autograf dla córki? Jest pana wielką fanką!

- Człowieku, zaproszę ją nawet na kolacje, tylko zabierz mnie do Barcelony – powiedział, nie wiele myśląc. Później jakoś wywinie się z tej obietnicy, albo po prostu spełni ją dla świętego spokoju.

- Mówi pan poważnie? – zamrugał gwałtownie siwiec, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie usłyszał. Mieszkał w Madrycie od urodzenia, a nigdy nie miał do czynienia ze światowej sławy piłkarzem. Kibicował im od zawsze i swoje zamiłowanie do Królewskich przekazał w genach swojej ukochanej córce. Pewnie spadnie z krzesła, gdy opowie jej o tym spotkaniu!

- Wszystko dla osoby, która mi pomoże – uśmiechnął się blado. Nie miał czasu na pogawędki. Powinien już siedzieć  w samolocie, by jak najszybciej dotrzeć do stolicy Katalonii.

- W takim razie proszę wsiadać – gestem ręki zaprosił obrońcę do środka osobowego samolotu. Ramos miał ochotę pocałować go z radości. Zajął miejsca pasażera, podczas gdy mężczyzna zasiadł za sterem. Sprawdził sprzęt i  wykonał wszystkie czynności, jakie powinien zrobić pilot.

- Proszę zapiąć pasy, startujemy! – powiedział głośno, by mieć pewność, że piłkarz zdoła go usłyszeć. Zrozumiał i wykonał polecenie, po czym zrelaksowany wcisnął się w fotel.

Niecałą godzinę później, szczęśliwie wylądowali na barcelońskim lotnisku. Sergio rwał się do wyjścia, jednak został zatrzymany przez staruszka, który podsunął mu pod nos jakąś kartkę i długopis. Szybko nabazgrolił na skrawku papieru swój podpis, a później odebrał jeszcze od pilota numer telefonu do jego córki. Nie wiedział, czy nawet do niej zadzwoni, bo przecież serce miał zajęte. Musiał jednak jakoś się odwdzięczyć.

- Odezwę się! – krzyknął, jednocześnie przeciskając się przez tłum turystów, mówiących w różnych językach. Schował kartkę do tylnej kieszeni spodni i na oślep biegł przed siebie. Bał się, że kończy mu się czas i nie zostanie na miejscu Andrei. Niespodziewanie zderzył się z czyjąś klatką piersiową. Tego dnia miał przeogromnego pecha. Zaklął siarczyście pod nosem.

- Kogo moje piękne oczy widzą. Sergio Ramos we własne osobie… - usłyszał znajomy głos i od razu zrozumiał, ze nie czeka go nic dobrego. Uniósł wzrok i przekonał się, że jego przypuszczenia się spełniły.

To musiał być jakiś chory żart! 

*

Przepraszam za opóźnienie, ale szkoła nie daje mi żyć :( 

Przed nami wielki finał, yay!