1. Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej.

"Andreo, umówisz się ze mną?”- wszystko zaczęło się od tych pozornie, nic nie znaczących słów. Wtedy jeszcze nie zdawała sobie sprawy, że jej decyzja okaże się największym błędem, jaki mogła popełnić. Zaznała szczęścia, by później przejść przez prawdziwe piekło. Coś już dawno temu podpowiadało dziewczynie, że nie czeka jej nic dobrego. Czasami miała wrażenie, że ma na ramieniu małego diabełka, który szepcze do ucha. Los postanowił spłatać jej figle w najmniej oczekiwanym momencie. Rzeczywistość brutalnie ściągnęła ją na ziemię. Czuła się tak jakby ktoś wylał na nią wiadro lodowatej wody. Została kompletnie wypruta z jakichkolwiek emocji. Przyzwyczaiła się do takiego życia. Nie potrafiła tego zostawić, bo mimo wszystko kochała osobę, która tak ją krzywdziła. Odważyła się, dopiero po kilku latach.

Rozmyślała nad tym, idąc z walizką przez lotnisko. Obiecała sobie, że zapomni. A przynajmniej się postara. Stawiając pierwszą stopę w Barcelonie, poczuła jakby ktoś wepchnął w nią coś odmiennego, nowego. Uniosła wzrok ku górze. Niebo wyglądało inaczej niż zwykle, choć wciąż miało błękitną barwę i nadal ozdabiały je leciutkie, niemal przezroczyste chmury. Nasunęła na nos okulary, by móc swobodnie patrzeć na okrągłe słońce, które obdarowywało promieniami całe miasto. Delikatny wiatr rozwiewał kosmyki blond włosów dziewczyny, na wszelkie możliwe strony, jakby chciał urządzić sobie z nimi taniec. Zwiewna koszulka falowała z każdym podmuchem. Wokół niósł się stukot jej butów na koturnie.

Opuściwszy lotnisko, znalazła się na jednej z najbardziej ruchliwych ulic tego miasta. Rozejrzała się na bok, szukając wolnej taksówki. Żaden samochód jednak nie stał na postoju. Musiała więc złapać pojazd w ruchu. Wyciągnęła rękę przed siebie i machnęła na pierwsze, lepsze czarno-żółte auto. Wóz na szczęście zatrzymał się, więc odetchnęła z ulgą. Kierowca był na tyle uprzejmy, że wpakował jej walizkę do bagażnika i z powrotem usiadł za kółkiem. Sama zajęła tylne miejsce, ówcześnie podając odpowiedni adres.

Przez kolejne piętnaście minut, nie odzywała się słowem lub po prostu przytakiwała na każde pytanie taksówkarza. Nawet go nie słuchała. Skupiła się na podziwianiu widoków. Ostatni raz zawitała tutaj przed rozpoczęciem studiów. Był to tylko kilkudniowy pobyt. Intensywnie przyglądała się krajobrazowi, uświadamiając sobie ile rzeczy zmieniło się wokół. Wystarczyło parę lat, a ona ledwo poznawała to miasto, choć w dzieciństwie odwiedzała je regularnie z rodziną.

Samochód zatrzymał się na podjeździe, zmuszając Andreę do jakiejkolwiek reakcji. Momentalnie wyprostowała się i zaczęła szukać w skórzanej torbie portfela. Zajęło jej to więcej niż chwilę. Podając banknot kierowcy, zauważyła, że otworzył buzię ze zdziwienia. Najwyraźniej nie mógł uwierzyć, gdzie go zaprowadziła. Grzecznie pożegnała się, chwyciła swój bagaż i ruszyła przed siebie.

Niespodziewanie cała wcześniejsza pewność siebie, jaką zgromadziła, ulotniła się niczym powietrze z balonika. Szła coraz wolniej i żałowała, że droga do drzwi nie zajmie jej godziny, lub dwóch. Próbowała to odwlec w czasie, ale doskonale zdawała sobie sprawę, że owe spotkanie jest nieuniknione. Zatrzymała się przed drzwiami, wykonanymi z ciemnego dębu. Przełknęła nerwowo ślinę i niepewnie uderzyła pięścią w drewno. Odczekała moment, aż wreszcie usłyszała czyjeś nasilające się kroki. Nim się zorientowała, w progu pojawił się jej brat.

- Gerardzie – powiedziała. Nawet nie zauważyła, że głos jej się łamał. – Kopę lat – wysiliła się na jeden nikły uśmiech, który bardziej przypominał grymas.

W pomieszczeniu zapanowała ciężka i niezręczna cisza. Powietrze niemal wibrowało od powstrzymywanych emocji. Z sekundy na sekundę atmosfera robiła się coraz gęstsza. Rodzeństwo Pique wpatrywało się w siebie bez słowa. Trwało to już paręnaście minut. Wcześniej zaparzona herbata, zdążyła wystygnąć, a żadne z nich, nawet jej nie tknęło. Milczenie zostało przerwane głośnym chichotem dziecka, który dobiegał z sąsiadującego pokoju. Jak domyśliła się Andrea, ten uroczy śmiech musiał należeć do jej bratanka – Milana.

- Tak po prostu się rozstaliście? - wydusił z siebie w końcu Gerard. Kompletnie tego nie rozumiał, choć bardzo się starał. Tłumił w sobie złość, by nie wybuchnąć. Wiedział, że krzykiem nic nie zdziała. Wręcz przeciwnie, mógł tylko pogorszyć sprawę. W tej sytuacji czuł się jak ojciec Andrei, choć był od niej starszy o zaledwie trzy lata.

Momentalni skinęła głową.

- Musi być jakiś powód – ciągnął Pique. Andrea spuściła wzrok i zawiesiła go na obrączce, która wciąż zdobiła jej palec. Zaczęła nią kręcić. Nienawidziła rozmawiać na ten temat, ale szatyn nie miał o tym pojęcia. Dodatkowo, gdyby tylko dowiedział się o przeżyciach blondynki, pewnie zabiłby jej byłego gołymi rękami. Nie było sensu, go niepokoić. – Andrea? – spytał, nie uzyskując odpowiedzi. Był taki zawzięty… Niespodziewanie uderzyła w nią niepohamowana fala złości. Poczuła rozczarowanie względem brata. Głupio myślała, że mimo wszystko ją poprze i przyjmie z otwartymi ramionami, bez zbędnych pytań. Czego ona właściwie się spodziewała? Idiotka.

- Naprawdę nie chcę o tym teraz rozmawiać – westchnęła. – To wciąż świeża sprawa i... wciąż boli. Nie karz mi na nowo otwierać tych ran – poprosiła i wysiliła się na nikły uśmiech. Gerard zrozumiał przekaz i odwzajemnił gest. Wstał z fotela, stanął nad siostrą i nachyliwszy się, cmoknął ją w czubek głowy. Poczuła się jak mała dziewczynka, co przywołało miłe wspomnienia z dzieciństwa.

- Witaj w domu – tylko tyle udało mu się wykrztusić.

Twarz blondynki w mgnieniu oka się rozpromieniła. Ogromny głaz spadł z jej serca i rozbił się na miliony kawałeczków. Teraz mogło być już tylko lepiej, skoro miała po swojej stronie Gerarda.

Pique przeklinał pod nosem, niemal biegnąc w kierunku studia nagraniowego. Ten dzień ewidentnie należał do pechowych. Nie spał pół nocy ze względu na syna, który miał kolkę, a później zepsuło mu się auto, więc musiał wziąć taksówkę. Był już spóźniony, ale miał nadzieję, że producent mu to wybaczy. Dzisiaj wraz z innymi piłkarzami mieli nagrywać jakąś reklamę.

Odetchnął z ulgą, gdy na horyzoncie ujrzał wysoki budynek. Znalazł się przy nim w błyskawicznym tempie i wszedł do środka przez obrotowe drzwi. Uśmiechnął się nikle do ochroniarza w recepcji i pognał w kierunku windy. Wsiadł do niej i nacisnął odpowiedni klawisz. Drzwi już się zamykały, gdy w ostatniej chwili wślizgnęła się między nie ręka. Zmachany mężczyzna wpadł do środka niczym podmuch wiatru. Dyszał, sapał, ział.

Z początku Gerard nie zwrócił na niego najmniejszej uwagi, w przeciwieństwie do osoby, z którą dzielił przestrzeń. Towarzysz obiegł go wzrokiem, począwszy od brązowych włosów, poprzez niesamowicie niebieskie oczy i zarost, a skończywszy na ubiorze mężczyzny. Brakowało paru centymetrów, aby byli równi.

- Gerard Pique, co za spotkanie! – słysząc swoje imię, momentalnie zareagował. Skądś znał ten głos i wcale mu się to nie podobało. Leniwie przeniósł wzrok na towarzysza i od razu się skrzywił.

Przed nim stał nie kto inny jak środkowy obrońca „Królewskich” – Sergio Ramos. Kosmyki blond włosów postawione miał ku górze. Brązowe tęczówki lśniły dziwnym światłem, a szeroki i arogancki uśmiech jak zawsze malował się na jego ustach. Postawił na zwykłą, białą koszulkę, czarne dresy zwężane w kostkach i buty sportowe.

Pique przypomniał sobie, że nigdy za nim nie przepadał. Może dlatego, że w jego mniemaniu blondyn za bardzo się wywyższał. Już w czasach szkolnych Ramos nie był kimś godnym polubienia. Obecność Sergio bardziej irytowała niż zadowalała. Nie rozumiał jak jego siostra mogła potajemnie podkochiwać się w tym arogancie. Cieszył się, że ostatecznie wybrała kogoś innego.

Po chwili ciszy Gerard tylko skinął głową w odpowiedzi. Fakt, że nie był zbyt rozmowny, wcale nie przeszkadzał Ramosowi w podtrzymaniu dalszej konwersacji.

- Też nagrywasz… - nie dokończył, bowiem Pique przytaknął. Sergio wywrócił teatralnie oczami. Halo, przecież próbował być miły! – Co ciekawego w Barcelonie?

- Jeśli pytasz o to czy zamierzamy dać wam w kość, to odpowiedź zawsze brzmi tak samo – odburknął Gerard, prostując się nieco. Nagle zwykła jazda windą zamieniła się w piekło. – Zrobimy to – puścił mu oczko i wypiął do przodu klatkę piersiową.

- Pytałem bardziej co u ciebie – podrapał się po karku blondyn.

- Moja siostra wróciła – wyrzucił na jednym tchu piłkarz F.C Barcelony, a potem sam nie mógł uwierzyć, że to powiedział. Miał ochotę walnąć się z otwartej dłoni w czoło. Skarcił się w myślach za swoją lekkomyślność.

Sergio zdawał się na chwilę wyłączyć. Wiadomość ta uderzyła w niego niczym kula. To było jak zderzenie ze ścianą. Po prostu zaniemówił i nawet jeśli chciał, nie mógł wydusić z siebie choćby słowa. Minęło tyle lat, a on wciąż na samą myśl o niej czuł mrowienie w palcach. Poczuł ukłucie w okolicy serca. Oprzytomniał dopiero, gdy Gerard zaczął wymachiwać mu przed oczami, dłonią. Otrząsnął się szybko.

- Kiedy? – spytał, zbyt nerwowo, jak na osobę, której nic to nie obchodzi.

- Wczoraj.

Tylko skinął głową i zaczął bujać się na pięcie. Walczył z własnymi myślami. To wydarzyło się tak dawno temu, że nie było sensu do tego wracać. Już dawno o niej zapomniał. Miał nowe życie. Był nowym Sergiem, niczym nie przypominał tego chłopaka z liceum. Co ważniejsze, teraźniejszy Ramos miał wszystko głęboko w poważaniu.

- Co u niej? – szepnął, przerywając tym samym milczenie. Miał wrażenie, że jazda tą windą ciągnie się w nieskończoność.

- Nie wiem, nie potrafię jej rozszyfrować – na czole Pique ukazała się zmarszczka, przez co wyglądał, jakby usilnie nad czymś rozmyślał. Czy właśnie rozmawiał o problemach z Ramosem? Niemożliwe! – Chcę pomóc jej się ustatkować, znaleźć pracę…

Nagle w umyśle Sergia pojawił się wspaniały plan.

- Mogę jej pomóc – zaproponował ochoczo. Szatyn uniósł brwi w pytającym geście, nie mogąc dowierzyć własnym uszom.

- Od kiedy Sergio Ramos pomaga ludziom? – zdziwił się Hiszpan.

- Znasz mnie – machnął ręką blondyn – W nocy zmieniam się w super bohatera i pomagam tam i ówdzie – roześmiał się, jednak ten żart widocznie nie spodobał się Pique, ponieważ mężczyzna pozostał niewzruszony. Dalej stał wyprostowany i z kamiennym wyrazem twarzy.

Sergio najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy, jak niedorzecznie zabrzmiało to w jego ustach.

- Po prostu nie wspominaj Andrei, że to mój pomysł. Zgoda? – chcąc nie chcąc Pique przystał na propozycję towarzysza. Wszystko wydawało się lepsze niż fakt, że jego siostra była bezrobotna. Ścisnął dłoń obrońcy, na znak aprobaty. 

*

Długo zastanawiałam się nad publikacją tego opowiadania, ale wreszcie się zdecydowałam. Przyszły to trochę spontanicznie, bo dzisiaj z nudów zrobiłam szablon i głupio było zostawić go bez żadnego rozdziału. Jak pewnie się zorientowaliście zabiorę was w podróż z moim ukochanym Sergio Ramosem. Opowiadanie nie będzie długie, bo ma bodajże około 12 rozdziałów. Jeśli przypadnie wa do gustu, właśnie piszę kolejne również o Sergio i Sanchezie. 

Liczę, że wam się spodoba! Zapisujcie się do informowanych, komentujcie, obserwujcie i najważniejsze: POLECAJCIE BLOGA ZNAJOMYM. Proszę to wiele dla mnie znaczy. Chciałabym, aby prometido prestado osiągnęło mały sukces! :)  

Do następnego!