6. Prawdziwa przyjaźń.

Cristiano został wychowany na dżentelmena, dlatego otworzył drzwi swojego auta przed piękną Andreą, a dopiero potem sam wsiadł za kierownicę. Jak zawsze musiał wykonać parę podstawowych czynności, które stanowiły nieodłączny element, podczas jazdy. Włączył radio, powodując, że wnętrze auta wypełniło się przyjemnymi nutami znanych utworów. Z kolei poprawił lusterko, jednocześnie przeglądając się w nim i puścił oczko sam do siebie. Zapiął pasy i upewniwszy się, że Pique zrobiła to samo, był gotowy do podróży. Przekręcił kluczyki w stacyjce, przez co odpalił wóz. Wyjechał swoim ukochanym samochodem na szerokie ulice Madrytu.

Przez pierwsze kilka minut drogi, między dwójką panowała krępująca cisza. Ronaldo wiedział, że powinien w jakiś sposób ją przerwać, jednak nie do końca wiedział jak. Praktycznie przez cały wieczór potrafił swobodnie rozmawiać z Hiszpanką, ale teraz wszystkie tematy wyleciały mu z głowy. Po rozmowie z Sergio, nawet nie próbował mu wierzyć. Znał go zbyt długo i idealnie wyczuwał kłamstwa przyjaciela na kilometr. Faktem było to, że Ramos się żenił, ale również to, że uczucia do Andrei nie wygasły do końca. Jednakże Ronaldo uwielbiał droczyć się z kolegą z drużyny, dlatego też w jego głowie pojawił się wspaniały plan. Od razu postanowił wdrożyć go w życie.

- Może miałabyś ochotę wpaść na nasz trening? – zaproponował. Przekręcił głowę tak, aby móc spojrzeć na towarzyszkę. Andrea również na niego zerknęła i gdy tylko się wyszczerzył, zawstydzona spuściła głowę. Uwielbiał, gdy tak działał na kobiety. Właściwie na świecie nie było dziewczyny, która  by mu się oparła. – Wiem, że jesteś pewnie wychowana na fankę Barcelony…

- Nie kibicuję żadnemu klubowi – przerwała mu i uśmiechnęła się triumfalnie.

- Okej, w porządku. Więc jak będzie?

- Zgoda – zaświergotała, orientując się, że dotarli pod apartament, w którym tymczasowo pomieszkiwała. Już chwytała za klamkę, ale mężczyzna jej to uniemożliwił. Zmusił, aby z powrotem się do niego odwróciła.

- Świetnie – powiedział radośnie, wyobrażając sobie minę przyjaciela na jutrzejszym treningu. Chyba będzie musiał wziąć ze sobą aparat, by później do końca życia wypominać to Ramosowi. – Miło było cię poznać, Andrea – po raz kolejny mrugnął do niej okiem, po czym ucałował jej dłoń.

Popędziła do mieszkania ile sił w nogach, wciąż oszołomiona.

Potrzebował szczerej rozmowy. Musiał wreszcie się wygadać, bo w innym wypadku chyba by eksplodował. Sam do końca nie rozszyfrował, co się z nim dzieje. To wszystko okazało się zbyt zagmatwane. Gdyby tylko wiedział, że rzuci się na tak głęboką wodę, zrezygnowałby od razu. Ale nie. Sergio Ramos jak zawsze musiał postawić na swoim, choć rozsądek wielokrotnie mu odmawiał. Próbował zagłuszyć myśli i właśnie wtedy odzywało się jego serce. Czasami miał ochotę wyrwać je sobie z piersi, a później uderzyć się w twarz, aby się otrząsnąć.

Szybko pomknął na pierwsze piętro, wszedł do łazienki i zamknął za sobą drzwi na klucz. Później usiadł na skraju wanny i odkręcił wodę.  Musiał wyglądać wiarygodnie, skoro przed momentem oświadczył Lanie, że idzie wziąć kąpiel. Poza tym chciał mieć pewność, że nikt go nie podsłucha.  Z szybkiego wybierania wybrał numer do przyjaciela. Odczekał parę sekund, aż w końcu usłyszał znajomy głos.

- Iker – sapnął. Bez urazy dla Cristiano, ale z ich trójki to właśnie Casillas potrafił myśleć racjonalnie. Bramkarz zawsze wybijał im z głowy durne pomysł, na które wpadali na treningach bądź przed meczami. Jak na przykład wspaniała idea obrzucenia jajkami autobusu przeciwnej drużyny. Iker często stanowił podporę zarówno dla Ramosa jak i reszty piłkarzy. Sergio ufał mu bezgranicznie i zawsze mógł na niego liczyć.

- Sergito, przyjacielu, o co chodzi? – spytał zdziwiony kapitan. W tle dało się usłyszeć piski i wrzaski dziecka, które z pewnością należały do jego syna.

Obrońca wziął w płuca głęboki wdech, przygotowując się tym samym do wyrzucenia z siebie wszystkiego, co leżało mu na duszy.

- Za chwilę powiem ci coś, czego nie mówiłem nikomu innemu – wyjaśnił. Iker oddychał spokojnie po drugiej stronie słuchawki. Blondyn wyobraził sobie jak jego przyjaciel skinął głową, na znak, że zrozumiał przekaz. – Wysłuchaj mnie do końca, a potem wybij mi ten durny pomysł z głowy. Musisz przemówić mi do tego zakutego łba, zgoda?

- Jasne, ale…

Sergio nie dał mu dokończyć. Czuł, że to właśnie ten moment. Albo powie komuś całą prawdę, albo na zawsze będzie się z tym męczył.

- Moja stara, szkolna miłość pomaga Lanie w zaprojektowaniu naszego ślubu. Najzabawniejsze jest to, że wcale nie chciała tej pracy, ale… Gdy tylko usłyszałem, że wróciła, musiałem ją zobaczyć. Chyba nie zdawałem sobie sprawy, że to zacznie niszczyć mnie od środka. Stary, te uczucia przykleiły się do mnie jak rzep do psiego tyłka. Nie wiem co robić, chyba wpadam w paranoje. A przecież Sergio Ramos nigdy nie przegrywa – wyrzucił z siebie na jednym tchu. Zapadła cisza, co chwila przerywana przez głośny, nierówny oddech blondyna. Poczuł ulgę, jakby ogromny głaz spadł mu z serca i roztrzaskał się na kawałeczki.

- Po pierwsze jesteś durniem. Po drugie walnij się w ten pusty łeb albo sam to zrobię! – wrzasnął Iker do słuchawki. Sergio aż podskoczył. Zdziwił go ton przyjaciela. Z drugiej strony to było jak policzek w twarz. Ramos oprzytomniał. – Jesteś w związku ze wspaniała dziewczyną. Naprawdę mylisz, że warto to zaprzepaścić dla zardzewiałych uczuć? – spytał, a zaraz po tym zrozumiał swoje słowa. – Oh, przecież ty nie myślisz… - jęknął.

- Przestaniesz mnie obrażać? – wywrócił oczami Sergio. Przywykł do tego, że zawsze robił za głupka, ale bez przesady! Przecież należało mu się trochę szacunku. W końcu był najlepszym obrońcom na całym świecie i nawet wszechświecie! – Też potrafię być niemiły. Tak czy siak, dziękuję. Kocham cię, mordo! – cmoknął w słuchawkę Ramos. Momentalnie poprawił mu się humor. Zapomniał o Andrei i zamierzał się tego trzymać. Jedyne co będzie ich łączyć to stosunki szef-pracownik.

Cudem znalazła się w mieszkaniu. Już w windzie nogi zaczęły odmawiać jej posłuszeństwa. Nie miała pojęcia z jakiej racji była, aż tak zmęczona. Może obecność Ramosa tak ją wykończyła? Zatrzasnęła za sobą drzwi i rzuciła torebkę na półkę w korytarzu. Pomknęła szybko do sypialni i rzuciła się na ogromne, puchowe łóżko. Przez moment leżała na nim i bez celu błądziła wzrokiem po białym suficie. Momentalnie w jej głowie pojawiło się mnóstwo pytań. Zastanawiała się nad swoim życiem. Teraz tak będzie wyglądać? Będzie żyła w luksusie? Ale co później? Co, gdy skończy pracę u Sergio? Wyrzuci ją na zbity pysk? Nie mogła na to pozwolić. Nie dlatego, że podobało jej się bogactwo, ale dlatego, że zależało jej na piłkarzu. Nigdy nie chciała pchać się między dwie kochające się osoby, ale teraz… Sytuacja była zupełnie inna. Pragnęła Sergio jak jeszcze nigdy nikogo.

Z rozmyśleń wyrwał ją dźwięk telefonu. Westchnęła, uświadamiając sobie, że komórka wciąż znajdowała się w torbie, a co za tym szło w przedpokoju. Niechętnie podniosła się i przemknęła do holu. Chwyciła urządzenie i odebrała.

- Cześć, skarbie – usłyszała. Automatycznie przez ciało Andrei przebiegł nieprzyjemny dreszcz. W dalszym ciągu tak samo reagowała na ten głos. Poczuła skurcz żołądka i niemal dostała palpitacji. Musiała usiąść, bo nagle dostała zawrotów głowy. – Tęskniłem.

- Nie jesteśmy już razem, Marc – westchnęła. Nie zauważyła, że głos jej się łamał. On jednak to wyczuł, przez co roześmiał się szyderczo.

- Czyli nie mogę już zadzwonić i spytać co u ciebie? – przełknęła nerwowo ślinę, nie odzywając się słowem. Chyba nie miała odwagi. Nawet jeśli czuła narastającą złość, wciąż bała się mu przeciwstawić. Zostawił zbyt wiele blizn na jej psychice. W mgnieniu oka przez umysł Andrei przeleciało mnóstwo wspomnień, związanych właśnie z nim. Pierwsza randka, przez którą odrzuciła Sergio, pierwsza kłótnia, a potem już ciągłe krzyki. – Chcesz mi opowiedzieć o tym jak trzymasz z Ramosem i jego przydupasami? Myślałem, że sercem jesteś przy mnie, Gerim i Barcelonie.

- Proszę cię, skończ – jęknęła błagalnie. Spuściła wzrok na dłonie, bo nagle wydały się bardzo ciekawe.

- Jesteś teraz ich dziwką czy czymś w tym rodzaju? – syknął, głosem do cna przesiąkniętym ironią. Wiedziała, że Bartra za chwile wybuchnie. Był młody, ale kiedy wpadał w szał… Rozłączyła się. Nie mogła dalej słuchać obelg, jakie rzucał w jej kierunku. Ten mężczyzna potrafił być uprzejmy, by sekundę później zrównać kogoś z błotem.

Z powrotem położyła się na łóżku. Nie miała nawet siły, by wziąć prysznic. Skuliła się w kłębek i rozpłakała się jak mała dziewczynka.

Tak jak oczekiwała, Ronaldo przyjechał po nią o 10, ponieważ godzinę później miał rozpocząć się trening. Nie miała ochoty się stroić, choć wiedziała, że na miejscu spotka najprzystojniejszych piłkarzy. Nie spała pół nocy, więc cicho liczyła na to, że nikt nie zauważy worków pod jej oczami. Starannie starała się je zakryć pod warstwą makijażu, ale chyba nie do końca podziałało.

Wsiadła do samochodu i mimowolnie z jej ust wyrwało się długie ziewnięcie. Cristiano tylko uśmiechnął się uwodzicielsko i odpalił samochód. W środku panowała cisza. Mężczyzna skupił się na drodze, a Andrea tępo wpatrywała się w obraz, rozciągający się za oknem. Próbowała zapamiętać najmniejszy detal tego pięknego miasta, na wypadek, gdyby nie udało jej się tu wrócić. Ostatnią rzeczą na jaką miała ochotę to spotkanie Ramosa. Nie chciała być jednak nieuprzejma w stosunku dla Ronaldo, który najwidoczniej cieszył się ze zgody dziewczyny. Andrea nie mogła rozszyfrować szerokiego i triumfalnego uśmieszku, jaki malował się na ustach napastnika.

- Dobrze spałaś? – spytał wreszcie, tym samym przerywając ciszę. Andrea momentalnie się ocknęła. Zorientowała się, że przez dłuższą chwilę wpatrywała się w bok twarzy piłkarza.

- Wręcz przeciwnie – odpowiedziała. Myślała tylko o tym, aby Ronaldo nie zaczął zadawać dalszych pytań. Nie chciała opowiadać mu o wczorajszym zdarzeniu, a tym bardziej o reszcie przykrych rzeczy, które doświadczyła. Najwyraźniej zrozumiał przekaz, gdy dostrzegł nutkę paniki w jej tęczówkach.

- Chłopaki na pewno poprawią ci humor – zapewnił. Pique wysiliła się na nikły uśmiech, ale zniknął on tak szybko, jak się pojawił. Zobaczyła bowiem słynny stadion Santiago Bernabeu. Coś niebezpiecznie przekręciło się w jej żołądku. Nie czuła się zbyt dobrze. Westchnęła. Musiała się z tym zmierzyć.

Wysiadła, gdy tylko Cris otworzył przed nią drzwi. Później zaraz za nim powędrowała w głąb budynku. Ponieważ zostało mu jeszcze trochę czasu, oprowadził ją i pokrótce opowiedział kilka zabawnych historii. Zaczęła czuć się swobodniej. W następnej kolejności zaprowadził ja na murawę, gdzie rozgrzewało się już paru zawodników. Andrea nie zauważyła wśród nich Sergio, przez co na jej twarz wdarł się grymas. Z tego wszystkiego nawet nie zorientowała się, kiedy u jej boku pojawił się bramkarz Realu Madryt w towarzystwie ofensywnego pomocnika.

- Miło mi poznać, jestem Isco – odezwał się brunet, mrugając do blondynki okiem. Zachichotała radośnie. Był cholernie przystojny. Brązowe tęczówki, kruczoczarne włosy i zarost, który tylko dodawał mu męskości.

- Iker Casillas – powiedział na jednym tchu drugi piłkarz. – Jesteś Andrea? Ramos dużo o tobie wspominał… - za późno ugryzł się w język. Zrozumiał to, gdy na horyzoncie ujrzał szczęśliwego przyjaciela, który nie zdawał sobie sprawy, że Ronaldo wbił mu nóż w plecy.

- Co jest, suki? – krzyknął uradowany Sergio. Tego dnia był w szampańskim nastroju. Po wczorajszej rozmowie z Ikerem zrozumiał co nieco, a później spędził namiętną noc z narzeczoną. Jego mina zrzedła od razu, gdy dostrzegł zgrabną sylwetkę Andrei w towarzystwie kolegów z drużyny. Blondynka słysząc znajomą barwę głosu, przekręciło głowę w bok. Jej serce w ułamku sekundy przyśpieszyło i wbiegło, jakby na własny tor.

Sergio był kompletnie zdezorientowany. Nie mógł pojąć, co tutaj się do cholery działo! Rzucił wzrokiem po twarzach znajomych, aż wreszcie zatrzymał się na Cristiano. Oh, miał ochotę zedrzeć mu ten parszywy uśmieszek z jego pięknej mordki.

- Co ona tu robi? – syknął. Brunet wzruszył beztrosko ramionami i dołączył do rozgrzewki. Ramos naprawdę mocno powstrzymywał się, aby tylko go nie uderzyć. Na zmianę zaciskał i rozprostowywał palce. Wdech i kurwa wydech, powtarzał w myślach. 

*

Rozdział szósty za nami, jesteśmy dokładnie na półmetku. Jak go oceniacie? Podoba wam się? Komentarzy ostatnio było trochę mniej, ale nie przejmuję się. Liczę, ze to zwykłe lenistwo albo brak czasu. I tak jestem w wielkim szoku, że tyle osób czyta to opowiadanie! :)  
+ Zachęcam do obejrzenia zwiastuna mojego najnowszego opowiadania (KLIK)