9. Pijane uczucia.

Piłkarze Realu Madryt przekroczyli próg jednego z najpopularniejszych klubów w tym mieście. Momentalnie do ich uszu brutalnie wdarły się dźwięki głośniej muzyki. Neonowe światła z początku raziły po oczach, ale z czasem można się było do nich przyzwyczaić. W powietrzu standardowo unosił się zapach stężonej wódki, zmieszany z odorem spoconych ciał. Ludzie obijali się o siebie, tańcząc na parkiecie i wykonując najróżniejsze pozycje.

Oczywiście nie obeszło się bez wzbudzania sensacji. Nie zabrakło paru ciekawskich spojrzeń, rozdawania autografów i krótkich rozmów z fanami. Zdążyli przywyknąć do takiego życia, choć czasami potrafiło być wyczerpujące. Mimo wszystko kochali to, co robią i uwielbiali kibiców za ciągłe wsparcie, bez względu na wszystko.

Wreszcie udało im się przebrnąć przez tłum i znaleźli się w prywatnej loży. Na stole stał już alkohol i jakieś przekąski. Marcelo od razu dopadł do butelki czystej wódki i nalał ją do przygotowanych kieliszków, rozlewając trochę na stół. Na twarzy Brazylijczyka malował się szeroki uśmiech. Potrzebował imprezy w gronie kumpli, a wieczór kawalerski Sergio okazała się idealną okazją. Mieli się upić do nieprzytomności, a rano obudzić w nieznanym miejscu, nie pamiętając nic, a nic.

Rozdał naczynia każdemu z towarzyszy, po czym sam uniósł swój. Odchrząknął głośno, pragnąc przykuć na siebie uwagę rozmawiających między sobą piłkarzy.

- Zdrowie pana młodego! – krzyknął. – Za ostatnie dni wolności! – dodał i tryknął łokciem Ramosa, który stał obok. W odpowiedzi uśmiechnął się niewinnie, jakby nie miał pojęcia o co chodzi. Przyłożył szkło do warg i wlał ciecz do ust. Od razu poczuł pieczenie w przełyku. Otrząsnął się, wykrzywiając buzię w grymasie. Sekundę potem polała się kolejna kolejka i kolejna, i kolejna…

Przestał liczyć, po ósmym kieliszku, a już wtedy był zalany. Siedział, a właściwie już prawie leżał na kanapie w klubie i próbował zarejestrować, co działo się wokół. Niestety alkohol, krążący w żyłach Ramosa, dawał się we znaki. Cholernie kręciło mu się w głowie, co utrudniało widoczność. Widział jedynie zniekształcone kształty, które w końcu zlewały się w ciemną plamę. Spróbował wstać, ale od razu stracił równowagę. Z powrotem runął na miękkie siedzenie. Złapał się za głowę, która momentalnie go rozbolała.

- Cristiano? – jęknął, ale wszystkie dźwięki zlały się w szum. – Iker?

Po chwili dojrzał dwie niewyraźne sylwetki obok. Domyślił się, że to oni, ale nabrał pewności, dopiero, kiedy usłyszał znajomy głos.

- Jezus Maria, Ramos! Zostawiliśmy cię na pięć minut! – krzyknął bramkarz, odruchowo łapiąc się za głowę.

- Przepraszam, mamo – wybełkotał na jednym tchu blondyn i westchnął. Długo trudził się z ułożeniem sensownego zdania. – Muszę. Musicie. Mnie. Zawieźć… - urwał. Na jego czole pojawiła się lwia zmarszczka, świadcząca o tym, że gorączkowo nad czymś rozmyśla. Zawsze tak miał, dlatego piłkarze czekali na resztę wypowiedzi. Ramos jednak zapomniał, że miał jeszcze cokolwiek powiedzieć. Cristiano miał ochotę walnąć się w czoło, a może lepiej byłoby zdzielić Sergio.

- Gdzie? – spytał brunet przez zaciśnięte zęby.

- Co? – zdziwił się Ramos, kompletnie wyrwany z zamyśleń.

- Gdzie cię zawieźć? – odezwał się Iker. Dostrzegł bowiem zdenerwowane spojrzenie Ronalda. Doskonale zdawał sobie sprawę, że napastnik zaraz wybuchnie, a to może skończyć się  źle dla Sergio.

- Wiem, gdzie on chce jechać – rzekł Cris, uświadamiając sobie, że nie otrzymają odpowiedzi. – Do Andrei – westchnął, dostrzegłszy pytające spojrzenie bramkarza. Wtedy też Ramos wskazał palcem na bruneta i kiwnął twierdząco głowa, na znak, że trafił w sedno.

- Zrobimy to? – szepnął cicho Iker, nachylając się do Ronaldo. Nie wiedział czy to właściwe wyjście. Przecież próbowali robić wszystko, aby odciągnąć Sergio od tej dziewczyny. Nie, że jej nie lubili, po prostu nieświadomie psuła jego związek. A jak na przyjaciół przystało, nie mogli na to pozwolić.

- Nie mamy wyjścia.

Wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Później stanęli po dwóch stronach kolegi i złapali go za ramiona, podnosząc do pionu. Trzymając go pod ramieniem, opuścili klub, tak, aby nie wpaść w szpony natrętnych paparazzi.

Jazda z pijanym Sergio, okazała się katorgą. Kilka razy zostali zmuszeni do niepotrzebnego przystanku, bowiem obrońca twierdził, że zwymiotuję. Tak oczywiście się nie stało. Przez całą drogę bełkotał niezrozumiałe rzeczy i parę razy z jego ust padło imię Andrei. Cristiano siedział spokojnie na miejscu pasażera, podczas, gdy Iker prowadził auto. Oboje powoli tracili cierpliwość do tego kretyna. Sergio zawsze potrafił działać im na nerwy, ale wtedy przeszedł samego siebie. Brawo dla niego, za przejście na kolejny poziom irytacji!

Dojechali na miejsce w ciągu pół godziny, choć od klubu do mieszkania Andrei mieli zaledwie piętnaście minut drogi. Ronaldo wraz z Casillasem opuścili samochód, wciąż się wahając. Czy, aby na pewno powinni zaprowadzić Ramosa do panny Pique? Może wcale nie miała ochoty oglądać go w takim stanie? Wreszcie zdecydowali się wytargać go z tylnego siedzenia. Sergio nadal nie do końca ogarniał, co się działo, ale samodzielnie łapał już równowagę.

Znów trzymali go pod ramieniem i prowadzili w kierunku apartamentowca. W środku nie obyło się bez ciekawskich spojrzeń ochroniarza oraz recepcjonistki. Zignorowali to i poczekali na windę. Mniej więcej dwie minuty później, zatrzymali się na szóstym piętrze tuż przy drzwiach, prowadzących do mieszkania Andrei.

Iker westchnął i wypuścił Ramosa z objęć. Pukając, był zmuszony zostawić trzymanie przyjaciela biednemu Ronaldo, który ledwo sobie z nim radził. Odczekali chwilę, aż wreszcie usłyszeli dźwięk przekręcanych w zamku kluczy. W progu drzwi pojawiła się zaspana Andrea. Zmrużyła oczy, próbując przyzwyczaić się do światła. W środku panował pół mroku i Iker zorientował się, że dochodziła 3 w nocy. Blondynka zapewne spała, a oni jak ostatni idioci, przeszkodzili jej w tym, bo Sergio miał swoje zachcianki. Bramkarz uśmiechnął się bezradnie.

- Sergio bardzo chciał się z tobą zobaczyć – odezwał się Ronaldo, podciągając Ramosa do góry, gdy ten niemal upadł. Kiedy oczy obrońcy zarejestrowały Andreę, od razu się wyprostował i uśmiechnął uwodzicielsko. W odpowiedzi dziewczyna roześmiała się głośno.

- Możemy go tu zostawić? Bo jeśli nie, zabiorę go do siebie… - westchnął Iker, choć nie bardzo podobał mu się ten pomysł. Owszem, kochał Ramosa jak brata, ale w tym wydaniu był nie do wytrzymania. Nie wiedział, czy mężczyzna przetrwałby w jego mieszkaniu do rana. Każdy ma przecież swoje granice cierpliwości. Nawet Iker Casillas.

- Jasne – powiedziała, wciąż radosnym głosem. Ronaldo spojrzał na nią, jak na kosmitkę. Kto normalny chciałby opiekować się zalanym Sergio? Chyba nie było na świecie takiej osoby, prócz Andrei. Mile go tym zaskoczyła. Jak na zawołanie wprowadzili przyjaciela do środka i usadowili na kanapie. Robili to bardzo szybko, bowiem chcieli mieć go z głowy.

Andrea odprowadziła ich z powrotem do wyjścia.

- Przepraszam – szepnął Iker. Czuł się głupio z tym, że zrobili dziewczynie wielki kłopot. – W razie czego dzwoń. Sergio ma mój numer telefonu w komórce.

- Nie będzie takiej potrzeby. Zaraz położę go do spania – uśmiechnęła się szeroko. Buzia Ronalda niemal opadła do samej ziemi. Nie mógł się nadziwić. Toż to anioł, nie kobieta!

Piłkarze Realu skinęli równocześnie głowami, pożegnali się z Andreą i zniknęli z pola jej widzenia. Szczelnie zatrzasnęła za nimi drzwi i wróciła do salonu. Sergio przez cały ten czas nawet nie drgnął. Wciąż siedział, opierając się o ścianę i miał przymknięte powieki. Zajęła miejsce obok niego i chichocząc spytała:

- Gdzie się tak urządziłeś, co?

- Świętowałem ostatnie dni wolności – wybełkotał i Andrea lewo go zrozumiała.

- Przygotuję ci łóżko, prześpisz się i rano wrócisz do domu – zaproponowała i spróbowała wstać, ale Ramos natychmiast jej to uniemożliwił. Pociągnął ją za rękę, sprawiając, że znów usiadła. Położył ciepłą dłoń na jej kolanie, a na drugiej okręcał pasma blond włosów dziewczyny. Spojrzał głęboko w brązowe tęczówki panny Pique.

- Musimy porozmawiać – powiedział poważnie, co kompletnie nie pasowało do jego wyglądu w tamtym momencie. Włosy miał roztrzepane, a oczy rozbiegane na wszystkie możliwe strony. Skinęła głową. Wcześniej ułożył sobie w głowie te słowa, a teraz po prostu nie mogły przejść mu przez gardło. – Bo widzisz… Nie wiem czy chce tego ślubu – wyrzucił wreszcie, na co oczy towarzyszki rozszerzyły się. – Nie wiem czy kocham Lanę… - dodał, po chwili. Andrea nie mogła uwierzyć w to co słyszy. Może to tylko sen? – Myślę, że wciąż cię kocham. Nie mogę wyzbyć się tego uczucia, a przyrzekam próbowałem wszystkiego.

Gdy wreszcie powiedział to na głos, odetchnął z ulgą. Miał wrażenie, że ogromny głaz spadł z jego serca i rozbił się na kawałeczki. Pozostało mu czekać na reakcję partnerki. Z początku patrzyła na niego tak intensywnie, że niemal wypaliła mu dziurę w twarzy. Uśmiechnęła się blado, gdy dolna warga wciąż drżała, od nadmiaru emocji. Cieszyła się, że to usłyszała. Bała się, że zaraz zacznie skakać z radości. Nie mogła jednak tego okazać. Nie mogła zrujnować mu życia. Właśnie coś sobie uświadomiła. Podjęła decyzję. Już otwierała usta, aby coś powiedzieć, gdy…

Sergio nie wytrzymał. Ulokował dłonie na jej talii, a potem dopadł do niej, spragniony. Napierał na nią swoim ciałem i jednocześnie przyciskał ją do oparcia kanapy. Nie było między nimi żadnej przestrzeni. Tak bardzo pragnął tej bliskości. Musnął delikatnie szyję dziewczyny, a później zassał ją, w efekcie zostawiając na niej ciemnoróżowy ślad. Dużymi dłońmi badał ciało dziewczyny. Wreszcie pocałował ją. Zachłannie i łapczywie, jakby całe jego życie od tego zależało. Serce biło mu jak oszalałe. Miał wrażenie, że zaraz wyskoczy mu z piersi. Andrea oddawała jego pocałunki z równym zaangażowaniem. Tyle razy marzyła o tej chwili. Gdy wsunął rękę pod materiał jej bluzki, w głowie zapaliło się czerwone światło. Momentalnie się otrząsnęła. Co ona wyprawiała do cholery?

- Sergio jesteś pijany. Porozmawiamy jutro – powiedziała, próbując mu się wyrwać, ale nie dawał za wygraną.

- Nie podobało ci się? – jęknął i wydął wargę, by wyglądać na smutnego.

- Ramos! – krzyknęła stanowczym tonem. Spojrzał na nią zawiedziony z miną małego kotka. Nie mogła mu ulec, dlatego momentalnie wstała i odsunęła się na bezpieczną odległość. – Wstawaj i do spania! No już!

- Będziesz ze mną spała? – spytał z nadzieją w głosie. Wywróciła oczami i potrząsnęła głową. Mało brakowało, a tupnąłby nogą w podłogę ze złości. Momentalnie zaczął odpinać guziki koszuli, aż wreszcie ściągnął ją z siebie i odrzucił na bok. To samo zrobił ze spodniami. Stał przed Andreą jedynie w bokserkach, a ona bezwiednie zagryzła wargę. Widok muskularnego ciała Ramosa, sprawił, że zrobiło jej się gorąco.

- Co… co ty robisz? – wydusiła z siebie na jednym tchu.

- Nie będę przecież spać w ciuchach, głuptasie! – zaśmiał się melodyjnie. Podszedł do niej. Na samą myśl o bliskości z tym mężczyzną, kręciło jej się w głowie. Znów ją pocałował, przyciągając do siebie za pośladki. Trwali tak przez kilka sekund, aż wreszcie oderwał się od niej, by zaczerpnąć oddech. – Dobranoc – mrugnął do niej okiem i zaczął zmierzać ku sypialni.

To będzie długa i zdecydowanie nie zapomniana noc. 

*

Tak jest! Macie wreszcie porządny moment między Andreą,  Sergio! Jak wrażenia?